Ds. K. Exalto: De verrekijker (1)

Vorming voor elke dag

Bruggen

't Is met het geloof een zeer wonderlijke zaak. Het haalt naar de aarde wat in de hemel is, en het haalt dichtbij wat ver af is. Het legt bruggen over diepe kloven. Het maakt eigen wat vreemd is.

David, de dichter van Psalm 13 zit voor de zoveelste keer van zijn leven in diepe nood. Hij klaagt uit: Hoe lang? Hoe lang? Zelfs wel tot viermaal toe. Het leek hem toe dat God hem vergat, zich voor hem verborg en zijn vijanden maar hun gang liet gaan.

Het leed zat er niet pas sinds gisteren of eergisteren. Het was komen opzetten als een vloed; het water was tot aan de lippen gekomen. In zulke dagen worden dood en graf realiteiten. Opdat ik in den dood niet ontslape, zegt hij in vers 4.

Of er dan niet gebed was? Wel degelijk. De verberging van Gods aangezicht is niet pas na één twee gebedjes te constateren. Daar gaat een indringend en aanhoudend smeken aan vooraf.

Hoe lang

Maar God kan sterk lijken in het vergeten. En dan klaagt ons hart: Hoe lang? Er drijven zware wolken voor de zon van Zijn aangezicht en dan klagen wij opnieuw: Hoe lang?

Een viermaal 'Hoe lang? ' is niet zo heel erg vreemd in het leven van die de Heere vrezen. Hoe sterker de gebeden des te langer wacht God soms met verhoren. Maar ook omgekeerd, hoe langer God wacht met verhoren des te sterker de gebeden.

Intussen houdt het geloof toch stand. Het bezwijkt niet onder de beukslagen der tegenheden. Deze plant groeit ook wel in de schaduw der verberging van Gods aangezicht. Het is geen kasplantje dat geen schaduw, duisternis of kou verdragen kan.

Getuige wat David zegt in de tekst: Maar ik vertrouw op Uw goedertierenheid.

Het klinkt ons wat vreemd in de oren na al die klachten. Gelden die dan nu soms niet meer? Is er soms in de loop van dit gebed in Davids uiterlijke omstandigheden zoveel veranderd? Zijn soms zijn vijanden intussen vergaan? Denkt dat maar niet! Het geloof zou ophouden geloof te zijn als het alleen maar als de nood achter de rug was op Gods goedertierenheid vertrouwen kon.

Nochtans

Davids geloof stond afgestemd op de toon van het nochtans. Het woordje 'maar' in de tekst kan men rustig vervangen door het woord 'nochtans'. Nochtans vertrouw ik op Uw goedertierenheid.

Gods goedertierenheid is zijn gunst, zijn genade. Maar die ging toch schuil als de zon achter de wolken? Gewis, maar ook voor de donkerste wolken blijft het geloof niet staan. Zelfs in de drie uren duisternis op Golgotha was toch de zon niet ondergegaan, hij ging alleen maar schuil.

Kennen ook wij de kracht van dat alles overwinnend en alles doordringend geloof, dat de Zon der gerechtigheid weet te vinden, ook achter de wolken?

Mijn hart zal zich verheugen in Uw heil, zegt David. Hij slaat tonen van toekomstmuziek aan. Niet wat is maar - wat zijn zal bepaalt de stand van zijn gebed.